Το να ταξιδεύεις είναι να διερευνάς την πιθανότητα θαυμασμού. Για να προσφέρει στο βλέμμα την αντίληψη του νέου. Να αφαιρέσουμε μέσα μας την υφή των συναισθημάτων και να συγκεντρώσουμε αυτό που βιώνουμε για πρώτη φορά στη συγκεκριμένη σοφίτα των αναμνήσεών μας. Το ταξίδι είναι φτιαγμένο από αναμνήσεις και είναι μέρος της πρώτης ύλης από την οποία φτιάχτηκε η μνήμη μας.
Ο λόγος για την ποιητική συλλογή της κυρίας Μίνας Παπανικολάου “Στιγμιότυπα αβύσσου” από τις Εκδόσεις: Άνεμος.
Η ποίηση της Μίνας Παπανικολάου μεταφράζεται σε αμέτρητες φράσεις κομμένες με τη σκουριά της μοναξιάς και την αναζήτηση της αγάπης, γιατί η αγάπη είναι η πρώτη ύλη ενός κειμένου καταδικασμένου να είναι η φωνή που υποθέτει την αντανάκλαση του καθρέφτη της ζωής.
Μια ζωή που έχει αποπρογραμματιστεί σε έναν τεχνητό και τεχνολογικό κόσμο. Κόσμος μηχανών. Παγκόσμια εμμονή. Ψηφιακός κόσμος που παράγει μόνο επίπεδα ολογράμματα. Ψευδείς ως προτάσεις τους. Οι εγωμανείς ως οι πιο άθλιοι σέλφι. Ολογράμματα που δεν μπορούν να πουν την αλήθεια.
Οι ηχώ του παρελθόντος που αποτελούν τη βάση αυτής της ποιητικής συλλογής εκεί το γλυκό πέρασμα του χρόνου, υπό το σημάδι της εγκατάλειψης και της πληρότητας μιας φύσης που σέβεται μόνο τους δικούς της ανώνυμους και ανεξήγητους κανόνες, είναι το σταυροδρόμι στο οποίο κινείται η επιθυμία και η έκπληξη.
Ο προσωπικός και μοναδικός τρόπος της Μίνας Παπανικολάου να παρατηρεί τον κόσμο μέσα από άλλους συνεχίζει να αποπνέει στιγμές μεγάλης λογοτεχνίας, που παράγονται με μόνη πρόθεση τη μονιμότητα στο χρόνο. Αυτό συμβαίνει, για παράδειγμα, όταν προσεγγίζουμε τη δύναμη της αποπλάνησης που τα μυστικά της φύσης προβάλλουν πάντα στους καλλιτέχνες: «Αυτά τα μυστικά μπορεί επομένως να είναι μόνο μια ιδέα,η ίδια που ενθαρρύνει την αναζήτηση και τον ποιητικό λόγο, υπονοώντας ταυτόχρονα την ανάγκη μας για φύση, την επιθυμία μας για ευχαρίστηση και έμπνευση, της αυτογνωσίας και της μνήμης. Αυτά τα μυστικά μπορεί μόνο να μας δείξουν τον απαραίτητο δρόμο προς την περισυλλογή. Η αλήθεια είναι ότι αισθανόμαστε ότι μας αφορούν, ότι μας μιλούν, ότι εξηγούν κάτι πολύ δικό μας. Όλα στη φύση διεκδικούν το βλέμμα του άλλου: αυτός είναι ο τρόπος του να διαιωνίζεται.
Η ποίηση, ασκεί εδώ δυνάμεις που δημιουργούν ερεθίσματα.
Μια ποιήτρια ικανή να φέρει στο φως τις αξίες που θάβονται στην επιφάνεια της καθημερινής ζωής, και που χάρη στην εφευρετικότητα και την μαεστρία της, έχουν μια δεύτερη ζωή και τη δύναμη να προσεγγίσουν την κραυγή της σιωπής που δεν αγγίζεται, αλλά παραμένει στη μνήμη μας.
Μνήμη του αγγίγματος των αναμνήσεων.
