Όταν διαβάζω εσωτερική ποίηση, αυτή η προοπτική που αναζητά μέσα στο λεκτικό αντικείμενο τους λόγους του φωτός και περιπλανιέται στους συναισθηματικούς λαβύρινθους του εαυτού, σκέφτομαι κάποιες βασικές γραμμές της αισθητικής ιδεολογίας που διατύπωσε ο Χοσέ Μανουέλ Καμπαλέρο Μπονάλντ, αφού έλαβε το βραβείο Θερβάντες: «Η πράξη της γραφής προϋποθέτει για μένα ένα έργο κριτικής προσέγγισης στη γνώση της πραγματικότητας αλλά και μια μορφή αντίστασης ενάντια στο περιβάλλον που με προϋποθέτει».
Ο άνθρωπος πρέπει να αντλήσει από τον εαυτό του τον καλύτερο εαυτό του, τον οποίο θα έλεγε ο ποιητής, και αυτός ο εαυτός περιλαμβάνει, στη σύλληψη μου για τον κόσμο, τον άλλο, τον μονό στίχο. Αυτό είναι αγάπη.
Το ποίημα είναι ρυθμός, μέτρο και σιωπή.
Ο λόγος για την ποιητική συλλογή του κ. Θεοχάρη Παπαδόπουλου “Μεταμοντέρνες Αυταπάτες” Εκδόσεις: Μανδραγόρας.
Οι φωνές της πραγματικότητας αποτελούν αντιπαραβολή ακανόνιστων στρωμάτων. είναι αφοσιωμένοι στη διαφορετικότητα και αναγκάζουν το υποκείμενο να πρωταγωνιστήσει σε μια μόνιμη στάση ακρόασης. Από αυτή τη μαρτυρική αντίληψη γεννιέται ο αφορισμός, σχηματίζεται ένα τυχαίο κοπάδι, του οποίου ο ζωτικισμός συνδυάζει μια πρόταση σύνδεσης με τη γνωστική συνείδηση: «Η γοητεία ενός βιβλίου αφορισμού βρίσκεται σε αυτό που περιέχει σιτάρι και άχυρο, ανακάλυψη και εμφάνιση. Ας είναι ο αναγνώστης αυτός που θα τους χωρίσει.” Πέρα από τη λογοτεχνική άσκηση, η λεκτική σημείωση “Δυσπιστία στις λέξεις που είναι μόνο λέξεις” επιγραφεί ένας τρόπος αντιμετώπισης του μεταβατικού χώρου της υπαρξιακής ύπαρξης.
Αντιμέτωποι με τον υπερβατικό αφορισμό που διαμορφώνει την ιδέα με την επισημότητα ενός επισκέπτη στον ερμητισμό, οι φωνές του εξαιρετικού ποιητή κ. Θεοχάρη Παπαδόπουλου έχουν τον πράο ήχο μιας κατοικήσιμης συζήτησης. Οι ιδέες του είναι εκεί, ομολογούν το βάρος μιας εμπιστοσύνης επιφάνειας εργασίας, αντέχουν στην υγρασία της πτώσης εργασίας ή διαχωρίζονται ως μυϊκή άσκηση που αναγκάζει να επιβεβαιώσει τους χρόνους κλεισίματος.
Ο υποκειμενικός εαυτός δεν συσσωρεύει περιβαλλοντικά θραύσματα, αναζητά σε αυτά την υποδιαιρεμένη παράγραφο που δείχνει την υφή του, αυτή την απτική ποιότητα του εσωτερικού.
Η ποίηση του κ. Θεοχάρη Παπαδόπουλου είναι ένας πλούσιος προβληματισμός που επιβεβαιώνει την εκφραστική ωριμότητα και κάνει τη φωνή του μια βιωματική ηχώ, έναν φρέσκο και διαλογιστικό διάλογο, μια φήμη λέξεων λυγισμένη στο κιγκλίδωμα του χρόνου, με την ηρεμία εκείνων που κάνουν το τραγούδι χάδι.
Μια άρτια ποιητική χειρονομία.
