Μια ποιητική συλλογή που σχεδιάζει γέφυρες μεταξύ του υποβλητικού ρήμα του βιογραφικού και της ξεκάθαρης λαχτάρας για μια εμπιστευτική και αντανακλαστική φωνή, που προσπαθεί να κατανοήσει την χρονική κατάσταση της συνείδησης.
Ο λόγος για την ποιητική συλλογή της κυρίας Δώρας Μεταλληνού “Ανέγγιχτα ρείθρα” από τις Εκδόσεις
ΟΣΤΡΙΑ.
Η ποίηση της κ. Δώρας Μεταλληνού γίνεται καταγγελία και ενιαία έκφραση του κοινωνικού εαυτού. Σχηματίζει μια ισχυρή φωνή που δίνει στον πυρήνα του επιχειρήματος μια ηθική αίσθηση.
Κάθε ουλή ανοίγει για να αποπνέει τον πόνο, έτσι ώστε τα διαρκή ίχνη ερήμωσης να ρέουν. Συνολικά, το αίσθημα της απώλειας, η αγωνιώδης ύπαρξη που κοιμάται στη σκιά της προσωπικής ήττας και δεν βρίσκει το δρόμο της επιστροφής, οι προσδοκίες ενός ταξιδιού καταδικασμένου σε ναυάγιο.
Το αισθητικό δόγμα ενσωματώνει στην ανάπτυξή του έναν πιο κοινωνικό χαρακτήρα που προωθεί μια παραλλαγή των διαπιστευτηρίων λυρικού χαρακτήρα. Στις πιο πρόσφατες εξορμήσεις, το ανακλαστικό αποκτά μεγαλύτερο βάρος μπροστά στην οικειότητα σαν ο περίπατος μέσα από το ποίημα να εμποτίστηκε με απογύμνωση και γυμνό, μέχρι να φτάσει στη σιωπή ως υπερβατικό αποκορύφωμα της λέξης. Η πυκνή μελέτη, ένα μεγάλο έργο για την αποσπασματική κατασκευή του σώματος, διατρέχει κάθε λεκτική επιφοίτηση.
Τα καθημερινά στοιχεία δείχνουν, στις προφανείς μεταλλάξεις τους, ένα σύμπαν γεμάτο αρχιτεκτονική και συναισθηματική συμμετρία. Το λεκτικό τραγούδι είναι θολό σε μια συναισθηματική και μαρτυρική διάθεση προς το παρελθόν, όπου κατοικεί το άγρυπνο πείσμα της ρουτίνας, χωρίς διαβρώσεις. Έτσι γράφεται μια νέα ποιητική του οράματος στην οποία η πραγματικότητα και η φαντασία συγκλίνουν, ένας ονειρισμός που αναπτύσσεται και συνδέει με τη χρωματική συναίσθηση της ενδοσκόπησης.
Το λεκτικό υποκείμενο αποκτά με την πάροδο του χρόνου ένα σκιερό προφίλ. Είναι ο κομιστής μιας πλήρους αποσκευής φτιαγμένης από κούραση και αποθάρρυνση. Εξάλλου, στην ολοκλήρωση της καθημερινότητας, πληρούται η βεβαιότητα ότι όλο το θέμα θα βρει την ακριβή θέση του στη στάχτη. Όλα φαίνονται βυθισμένα στην ακινησία μιας μακράς αναμονής, σαν να ήταν επικείμενη μια αλλαγή, ένας μακρύς ασκητισμός που υπάρχει, απαρατήρητος, υπό την προστασία της σιωπής.
Η φωνή γίνεται ποίηση ικανή να μετατρέψει σε ένα διαρκές ίζημα τον εγωκεντρικό ζωτικό χαρακτήρα του χρόνου, τη μόνιμη ένταση μεταξύ της εκφραστικής βούλησης της γλώσσας και των υπαρξιακών ταξιδιών.
Συγχαρητήρια στην ποιήτρια κ. Δώρα Μεταλληνού για το εξαιρετικής υφής πόνημα που μας πρόσφερε.
