Η ποίηση είναι ο ζωτικός δρόμος των αναζητήσεων και των απαντήσεων στο κενό και την απομόνωση, στον θορυβώδη νεωτερικότητα, στην αδιάβατη λήθη. Με αυτόν τον τρόπο, οι αναφορείς του πραγματικού – μουσεία, ερείπια, εραστές, ποιητές – βρίσκουν και πάλι στην ποιητική γραφή το μεγαλύτερο επίτευγμα και καταφύγιο τους. Στην πραγματικότητα, μοιράζεται ο ποιητής τους μεταδιασταλτικούς προβληματισμούς όταν διερευνά την ποιητική γλώσσα από την ίδια ποιητική δημιουργία, αλλά σε αντίθεση με εκείνη, στο βιβλίο ποίησης του η λέξη και η ποιητική δημιουργία είναι πανό της εμπειρίας της ζωής.
Ο λόγος για την ποιητική συλλογή του κ. Νίνου Φενεκ Μικελίδη “Κάθαρση” από τις Εκδόσεις: Κέδρος.
Στο λογοτεχνικό έργο του κ. Νίνου Φενεκ Μικελίδη, εν ολίγοις, η έννοια της (ψευδούς) ταυτότητας είναι ζωτικής σημασίας. Μέσα από αυτό, ο προβληματισμός και η αμφισβήτηση της πράξης της γραφής, το άπιαστο παιχνίδι της εμφάνισης και των αφηγηματικών φωνών και οι πλοκές μεμονωμένων χαρακτήρων συνδυάζονται με το ίδιο ενδιαφέρον. Παρ’ όλα αυτά, η γραφή παραμένει η μεγαλύτερη αναζήτηση που, ως αβέβαιη, εξακολουθεί να είναι λιγότερο απαραίτητη για να διαφυλάξει, ως τελευταία στροφή, την ταυτότητα της ομορφιάς της ποιητικής λέξης.
Σημαντική είναι η έκθεση του ύφους του και η υπερβατική ποιητική διαδικασία που προσελκύει όχι μόνο την προσοχή της ανάγνωσης, αλλά δημιουργεί και μια συνενοχή της ψυχής.
Αναζητά το μεταφυσικό χωρίς να είναι σε θέση να εγκαταλείψει την καθημερινή, την πιο ανθρώπινη, ανιχνεύσιμη σε έναν υπαρξιακό ποιητικό εαυτό με ισχυρή ανάπτυξη προς την κοινωνική και ηθική δέσμευση.
Η ανάγνωση και η επανεγγραφή των ποιημάτων του κ. Νίνου Φενεκ Μικελίδη – μια μεταφορά για μια σωζόμενη στιγμή – μου επέτρεψε έναν ποιητή που βαδίζει προς την εκφραστική ωριμότητα. Οι στίχοι του είναι ένα μπρος-πίσω των αισθήσεων και των εμπειριών που μερικές φορές έρχονται να ταρακουνήσουν τον αναγνώστη και να μας μολύνουν με μιασειρά παράδοξων και αντιφατικών συναισθημάτων, όπως η ίδια η ζωή.
Λίγα λόγια για τον ποιητή.:
Ο Νίνος Φένεκ Μικελίδης γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1936. Σπούδασε ελληνική και αγγλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και κινηματογράφο στο Λονδίνο και στο Παρίσι. Σκηνοθέτησε τη βραβευμένη σε διάφορα φεστιβάλ (Κάρλοβι Βάρι, Λειψίας και Θεσσαλονίκης) μικρού μήκους ταινία Κύπρον, ου μ’ εθέσπισεν… (1962-63), βασισμένη στα ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη «Ελένη» και «Σαλαμίνα της Κύπρος». Έγραψε μελέτες για τον ελληνικό και ξένο κινηματογράφο και Ημερολόγιο Φυλακής, που κρατούσε στη διάρκεια της σύλληψής του (1955-56) από τις αγγλικές Αρχές της Κύπρου. Από τα ιδρυτικά μέλη της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ) και για μεγάλο διάστημα Αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI). Κριτικός κινηματογράφου και θεάτρου της εφημερίδας Ελευθεροτυπία από το 1975. Από το 1999 μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου (European Film Academy).
“ΚΑΘΑΡΣΗ”:
Μόλις ο ήλιος δύσει
και το σκοτάδι αρχίσει να μπαίνει αργά
μέσα από τα κλαδιά των δέντρων
μέσα από τους κήπους και τις αλέες
μέσα από τα στενά δρομάκια
και τ’ ανοιχτά παράθυρα
Μόλις ο ήλιος δύσει
την ώρα που εσύ στο καθιστικό σου
ανοίγεις την τηλεόραση
μόλις ο ήλιος δύσει
όταν τα παιδιά
ξαποσταίνουν απ’ τα παιχνίδια και το τρέξιμο
μόλις ο ήλιος δύσει
την ώρα που τα ερωτευμένα ζευγάρια
κάθονται στα παγκάκια του κήπου
κι ο κηπουρός ξαπλώνει στο γρασίδι
τότες
οι κλειδοκράτορες κι οι πολιτικοί
που ορκίστηκαν να μας προστατέψουν
τότες
οι γραφειοκράτες
που υπόσχονταν την ασφάλειά μας
και μας έκλεβαν
τότες
οι μπάτσοι που ανέλαβαν να μας φυλάνε
και μας έδερναν
τότες
που φώναζα με ελευθερία και δικαιοσύνη
τότες […]
(Από την έκδοση)
