Η ποιητική φωνή προκαλεί τον εαυτό της και αναζητά λόγους για να συνεχίσει το ταξίδι. Η ποίηση συνομιλεί με τον χρόνο, γνωρίζει ότι ούτε η λήθη είναι αθώα και κοιτάζει μέσα από τις ρωγμές της μνήμης τα εκκρεμή χρέη.
Ο λόγος για την ποιητική συλλογή του κ. Δημητρίου Μισγκούλιν “Άγγελος Εωθινός” από τις Εκδόσεις: ΕΝ ΠΛΩ.
Ο λυρικός λόγος χρησιμοποιεί συμβολικά φορτισμένες μορφές.
Πολλές έννοιες είναι απρόσιτες. Είναι γεμάτα τυφλά σημεία, αλλά οι αποτυχημένες εμφανίσεις μου δεν με αφήνουν με το αίσθημα της αποτυχίας. Είναι ένα υλικό χωρίς φύλο, σκληρό, εμμονικό, ενικό, που απορρίπτει το ψυχρό μάτι της ανατομής. Πρέπει να διαβάσετε χωρίς άλλη παραλλαγή, να σκεφτείτε μια περιστρεφόμενη κορυφή.
Η ελπίδα της κατανόησης επηρεάζει επίσης το σπασμένο πόδι της καθημερινότητας, της οποίας τα συστατικά δεν λύνουν ποτέ την αντίφαση, αυτή την ταύτιση του πικρού και του γλυκού, των αισθήσεων του κρύου και του χρώματος που γεμίζουν τον χάρτη των συναισθημάτων.
Έτσι ο ποιητής σφυρηλάτησε ένα μοναδικό έργο στο οποίο η υπαρξιακή αγωνία, ο ακούραστος παραλογισμός του καθημερινού γίγνεσθαι, η μεταγλωσσική έγνοια και τα παράδοξα της επικοινωνίας μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας έχουν ένα μακρύ ταξίδι.
Ένα μεγάλο μέρος των αφορισμών που συλλέγονται σε αυτό το έργο είναι τα χλωμά ροκανίδια εργαστηρίων, οι χαλαρές φράσεις που έξω από το πλαίσιο αποκτούν ένα διάχυτο νόημα. Αν και από καιρό σε καιρό το φλας ικανό να φωτίζει μια σκέψη πηδάει.
Στον μακρύ κατακερματισμένο μονόλογο αναδύεται το γλυκό νερό των συναισθημάτων. Το βλέμμα εσωτερικεύεται και προάγει την επιστροφή στην ενδοσκόπηση, αλλά πάνω απ’ όλα αναδεικνύεται ως μια ισχυρή και τροχιακή παρουσία και ενισχύεται η φωνή της μνήμης και οι στοργικές εμπειρίες του λεκτικού πρωταγωνιστή, οι οποίες σχεδόν πάντα καταλήγουν να σχεδιάζουν κακοποιημένη και διχαστική συνύπαρξη.
