Οι λέξεις έχουν αυτή την ιδιότητα. Οι λέξεις οδηγούν και αποκαλύπτουν ή συσκοτίζουν.
Ο Λόγος για την ποιητική συλλογή της Κας Κατερίνας Ταγαρά “Αποτεφρώσεις” από τις Εκδόσεις Βακχικόν.
Η λέξη συμβιβάζει την ευαισθησία και τη γραφή σε ένα ήρεμο και εμπιστευτικό χρονικό πλαίσιο που ενθαρρύνει την αντανακλαστική αντίληψη. Μετά το ξημέρωμα, η γραφή θα ξυπνήσει, η ανάγκη για μια λυρική ροή που αφήνει έναν δίσκο ζωής με ρυθμό επιστρέφει. Σαν να συνέδεε η λέξη το παροδικό με το πιο στοιχειώδες, δεν υπάρχει επίσημη προσποίηση, μόνο ο όμορφος ρυθμός ενός ταξιδιού ζωτικής επιβεβαίωσης, στο χώρο του οποίου αραιώνονται τα ίχνη της τρυφερότητας, τα εφήμερα πρελούδια αυτού που κινείται.
Η ποιήτρια στοχάζεται τη δική της ταυτότητα μέσα από τη μνήμη. Το να ανιχνεύεις τον χρόνο σημαίνει να ακούς ξανά τη φωνή της μητέρας, να πετάς στα νεανικά όνειρα και να μαθαίνεις τη θολή καλλιγραφία των συναισθημάτων, τη ματαιοδοξία της ζωής και της ομορφιάς που αργά μεταμορφώνεται σε μια κρύα ομίχλη, στις σελίδες μιας εύθραυστης ανάμνησης στην ύπαιθρο: «Η ζωή περνάει , όπως το άνθος του γιασεμιού.”
Η ποιητική πραγματικότητα του Όλα όσα θα δουν τα μάτια σας δείχνει τα αποκαλυφθέντα σημάδια του εαυτού και την επίγνωσή του για το εγκόσμιο. Τα βήματα του τώρα παρασύρουν μαζί τους αινίγματα και μνήμες, διαδρομές και επιστροφές που μαρτυρούν ένα μεταβαλλόμενο περιβάλλον, όπου ο εαυτός επαναβεβαιώνει τον αναστοχαστικό λόγο του, τις αγάπες του, τη δέσμευσή του να κάνει τη λέξη μια απλή εξομολόγηση. Οι ώρες ηρεμίας προϋποθέτουν μια κατάσταση να είσαι μάρτυρας που απαιτεί να ανοίγεις τα μάτια σου και να βρίσκεις μέσα τους κάποια νήματα φωτός.
Η συλλογή ποιημάτων αναδύεται με μια βαβελική κατασκευή στην οποία τα θεματικά κλειδιά ξεχωρίζουν στο δίκτυο. Οι φωνές ανακινούνται μέσα στην κραυγή σε μια τρομοκρατημένη και πολλαπλή ταυτότητα στην οποία οι ροές συγκλίνουν. Από αυτά, η γυναίκα σηκώνει έναν κόσμο εικόνων, επιστρέφει στην προέλευση ή εντοπίζει σκοτεινές διαδρομές και εσωτερικά μονοπάτια.
Το σώμα είναι μια πυρηνική φλέβα, που μετατρέπεται σε υλική πραγματικότητα, λειτουργεί ως σπίτι αισθήσεων για να δημιουργήσει μια αινιγματική κατοικήσιμη αρχιτεκτονική. Τα ποιήματα επιβάλλουν την ποικιλομορφία τους συνδυάζοντας στον πληθυντικό τους τρόπο τη συνοπτική και αποσπασματική φράση του αφορισμού, την αναστοχαστική επιμέλεια της αφήγησης και τη λυρική νότα.
Είναι, περισσότερο από ένα βιβλίο, ένα σημειωματάριο από θραύσματα και νήματα που έχουν ως ενιαίο κίνητρο το βλέμμα και τις μετατοπίσεις του. Τα ποιήματα είναι η εκφραστική στρατηγική που επιλέχθηκε για να περιορίσει τις σπίθες αυτών των διαδρομών μέσα από ετερόκλητα πλαίσια, ισχυρής μοναδικότητας και αποξένωσης. Οι αισθήσεις διαδίδουν την εγρήγορση τους και εσωτερικεύουν τις αισθήσεις για να δημιουργήσουν έναν εσωτερικό χώρο στον οποίο διαδίδονται αντιφατικές τοποθεσίες.
Η σκέψη προσθέτει διασταυρώσεις και κύκλους, σπάει τόπους σε μια ταραχώδη διαδικασία υπαινιγμών και μηκών. Οι λέξεις γκρινιάζουν για την καθοδήγησή τους, έτσι ώστε όλα να συμβαίνουν μέσα από αυτές. Κινούνται, αναζητούν την κατάστασή τους στο διάστημα και κοιμούνται στη δική τους παραδοξότητα, στη συμφωνημένη διάλυσή τους στο κενό.
Η ποιητική αυτή συλλογή αποτελεί μια άγρυπνη συνενοχή που συμμετέχει στην αναζήτηση νοήματος, ότι δοκιμάζει αναλαμπές και σκιές στο οργανικό μάγμα του στίχου.
