Ζούμε σε ένα στάδιο «που χαρακτηρίζεται από το επείγον, τη συνοπτικότητα και την ποικιλομορφία» στο οποίο ο κατακερματισμένος λόγος προωθεί εκφραστικές στρατηγικές όπως η μικρο-μυθοπλασία, η ποίηση και η εκφραστική ζώσα ύλη του αφορισμού, ένα είδος που καλλιεργεί την υβριδική ματιά μεταξύ φιλοσοφίας, κοινωνιολογικής κριτικής και λυρικής άποψης. Αυτή η επεκτατική διαδικασία οφείλεται, σε τρεις ενδυναμωτικούς σκοπούς: το εκδοτικό άνοιγμα που καλωσορίζει και ενθαρρύνει την καλλιέργεια και τη διάδοση σύντομων κειμένων, τόσο σε παραδοσιακές μορφές όσο και στον ψηφιακό ακτιβισμό. δεύτερον, η εδραίωση του αφοριστή, όχι ως περιστασιακού καλλιεργητή του λακωνισμού, αλλά ως δημιουργού που καθιστά το θραύσμα προτιμώμενη στρατηγική· και, τέλος, το πλαίσιο των ερευνητών που ασχολούνται, από τα μέσα ενημέρωσης ή το πανεπιστημιακό επίπεδο, με την αφοριστική συγκομιδή σε συνθήκες ισότητας με άλλες εκφραστικές στρατηγικές, χωρίς να ελαχιστοποιούν τη λογοτεχνική τους εγκυρότητα.
Η δημιουργική βούληση, πάντα επεκτατική και πληθυντική, διευκολύνει πολύ διχασμένες κρίσιμες ενότητες. Εμφανίζεται ο πρωτοπόρος ποιητής που προσπαθεί να ταξιδέψει περισσότερο στα αισθητικά μονοπάτια της γλώσσας και υπάρχει ο πολιτικός ποιητής, αφοσιωμένος, ο οποίος ενσωματώνεται στην ιστορική εξέλιξη μιας σπασμωδικής σκηνής, με ακούραστο ακτιβισμό.
«Η γραφή δεν είναι καθιστική πράξη, αντίθετα, ο νομαδισμός του μας οδηγεί μέσα από λέξεις και ιδέες», «Κοιτάζω τον εαυτό μου μέσα από τους άλλους. Η σφραγίδα μου; Ένα σκιερό υποκείμενο έτοιμο να κάνει χειραψία ή γροθιά».
Ο Λόγος για την ποιητική συλλογή του κ. Γιώργου Παγώνη “Νοτιοανατολικά” από τις εκδόσεις Α Ω.
Ο ποιητής επιδιώκει επίσης, με απλότητα, την έρευνα στην τέχνη της ζωής και ενσωματώνει εσωτερικές αισθήσεις, που χαρακτηρίζονται από μια σαφή συναισθηματική μοναξιά. Οι καρποί του θέτουν ένα σύντομο ρητό αναζήτησης και δίκης, δεν ακολουθεί τον διδακτικό τόνο της απάντησης αλλά τη σκιερή ζώνη των ερωτημάτων, διευρύνει τη βούληση ενός απαισιόδοξου σκεπτικισμού που δεν εμπιστεύεται τον φιλανθρωπικό ηθικισμό των δογμάτων και το σταθερό έδαφος του τώρα. η ηρεμία του δεν φιμώνει τη φωνή γιατί ο λόγος της ύπαρξης έλκεται πάνω της.
Τα ζητήματα της πλοκής επιμένουν στις ιδιότητες του υπάρχοντος και σε αυτή τη συχνή αντιπαράθεση μεταξύ ηθικής και κοινωνικού, μια φλέβα που φέρνει το περιεχόμενό της πιο κοντά στην αφοριστική, στην οποία οι επιπτώσεις της χρονικότητας, τα ενδοσκοπικά καθήκοντα του εαυτού και του μεταλλευτικού βρίσκουν τη θέση τους: «Ο αφορισμός μπορεί να μην είναι αλήθεια. Αλλά η μεγάλη του αξία δεν είναι η αλήθεια αλλά η αποπλάνησή του».
