Ένα από τα πιο πολυσύχναστα μονοπάτια του σύγχρονου στιχουργικού χώρου είναι η Οικειότητα, μια αισθητική κανονικότητας στην οποία ο ποιητής εστιάζει το η υποκειμενικότητα ως χάρτης εννοιών. Όποιος γράφει αισθάνεται άνετα τη βιωματική συμβολή της καθημερινής και μεταξύ μια σειρά αναγνώσεων που λειτουργεί ως θρεπτική πηγή της ίδιας της δημιουργίας.
Όλα περιστρέφονται γύρω από τη συναισθηματική ροή, την κεντρική κορυφή του λαβυρίνθου υπαρξιακό, αλλά τα απρόοπτα αυτής της σχέσης με τα συναισθήματα διατηρούν μια σαφή ονειρική ευαισθησία, πλουτίζουν Χειρονομίες θάρρους, μαγικά στοιχεία και φανταστικές εκδοχές, όπως ανοιχτές ιστορίες, δίπλα στη φωτιά, όπου ό,τι συμβαίνει γίνεται αντιληπτό μόνο στο περβάζι της καθημερινής ζωής.
Τα νοήματα περπατούν ανάμεσα σε ονειρικές εικόνες, χωρίς όμως να χάνουν το τροχιακή φόρτιση του συναισθηματικού, σαν να κέρδισε σίγουρα η αγάπη και η επιθυμία η αναχώρηση στη γλώσσα για να επιστρέψει στην αυγή. Ποιος κοιτάζει προς τα μέσα κατοικεί σε ένα ισχνό, ζωτικό και διαισθητικό δωμάτιο, σε συνεχή μεταμόρφωση και κίνηση; Σε αυτό σχεδιάζει μια σπείρα που αναζητά το κέντρο της, εκείνο το μέρος όπου Ορίζουν τις δονήσεις της αγάπης, τη συμφωνημένη πορεία του ποιήματος.
Ο ποιητής εμφανίζεται ως ένα θέμα χωρισμένο μεταξύ πραγματικότητας και επιθυμίας, μεταξύ αγάπης και επιθυμίας. λήθη, ανάμεσα στη σάρκα και το ποίημα.
Η μοναξιά εξερευνά κάθε γωνιά του συναισθηματικού χάρτη. Ο ο σταθμός άφιξης λείπει. Είναι απουσία και πειστική απόδειξη ενός όντος άδειο, όπου το φως είναι στην άλλη πλευρά. Είναι καιρός για υπαινιγμό και εγρήγορση, ενώ οι πληγές της μνήμης παραμένουν ανοιχτές. Αλλά η ζωή συνεχίζεται και συνεχίζεται, και Λίγο λίγο αρχίζουν οι διαβρώσεις της λήθης.
Ο λόγος περνά μέσα από τη μνήμη, χωρίς ρητορικά εμπόδια, για να δείξει υπαινιγμούς και συναισθήματα. Αβεβαιότητες ενός ποιητικού υποκειμένου βυθισμένου στο Απρόοπτα εκείνων που είναι μόνοι και στρέφουν τα μάτια τους προς τα μέσα, ελπίζοντας ότι Η σιωπή παίρνει το λόγο και ρίχνει φως στο μυστικό μονοπάτι της επιστροφής.
Λίγα λόγια για τον Ποιητή.
Ο Στρατής Γ. Οικονόµου. αριστούχος κατά τις εγκύκλιες σπουδές του, πήρε βασικά µαθήµατα ζωγραφικής και µουσικής κατά τη διάρκειά τους. Από την εφηβική ηλικία ασχολήθηκε µε την ποίηση και τη σύνθεση τραγουδιών. Σε ηλικία 20 ετών, φοιτητής στην Ιατρική Σχολή Αθηνών και παράλληλα σπουδαστής στην Ανωτάτη Σχολή Κινηµατογράφου-Θεάτρου, συµµετέχει µε το τραγούδι «Χωρισµός» (στίχοι, µουσική και εκτέλεση δική του/Ψευδώνυµο Στράτος Γεωργίου/ενορχήστρωση Κώστα Κλάβα) στο 64ο Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης. Λαµβάνει την άδεια τραγουδιστή από το Εθνικό Ίδρυµα Ραδιοφωνίας (Ε.Ι.Ρ) και συµµετέχει σε αρκετές ραδιοφωνικές εκποµπές µε τη µεγάλη ορχήστρα του Ιδρύµατος µε διευθυντές µεγάλους συνθέτες της εποχής. Παρότι κάτοχος επαγγελµατικής άδειας Σκηνοθέτη Κινηµατογράφου από το Υπουργείο Πολιτισµού, η πίεση των Ιατρικών σπουδών δεν του επέτρεψε να συνεχίσει την επαγγελµατική σταδιοδροµία στις δύο αυτές Καλές Τέχνες, παρά µόνο ερασιτεχνικά. Αποκτά την ιατρική ειδικότητα του Νευρολόγου-Ψυχιάτρου στο Αιγινήτειο Πανεπιστηµιακό Νοσοκοµείο Αθηνών, όπου και παραµένει ως Επίκουρος Καθηγητής, στενός συνεργάτης του Καθηγητή και Ακαδηµαϊκού Κώστα Στεφανή, αλλά και του πρώτου στην Ελλάδα Γνωσιακού Ψυχοθεραπευτή Καθηγητή Ιωάννη Παπακώστα. Μέσα από αυτή την εµπειρία αναπτύσσει τη δική του πρόταση για τη δυναµική ψυχογλωσσική προσέγγιση, την οποία και αναλύει στο βιβλίο του «Η Οδός επανόδου στον Έρωτα, στην Αλήθεια, στη Ζωή, στην Αγάπη» και η οποία είναι εµφανής και στα ποιήµατα της ώριµης περιόδου της ζωής του.
