Κάθε λογοτεχνική σέννα έχει πολλή εξερεύνηση και αναζήτηση της θέλησης που έρχεται να συμβεί, έτοιμη να εισέλθει σε διαδρομές που οδηγούν σε ένα πιο ευκρινές και ακριβές πορτρέτο, στην προσπάθειά της να συνδέσει αισθήσεις, σκέψεις και στάσεις: «Το γράψιμο είναι η επέκταση διεύρυνσης του βλέμματος.

Ο λόγος για την ποιητική συλλογή της κυρίας Βίβιαν Ευθυμίου “Το μισό μου άπειρο”. Από τις εκδόσεις Χρόνος.

Η ποίηση της κ. Βίβιαν Ευθυμίου σχηματίζει ένα ποικίλο σύνολο, αλλά ποτέ δεν διασκορπίζεται, όπου κάθε τμήμα εμφανίζει μια μεγάλη δύναμη μαγνήτισης που χαρακτηρίζεται από συναισθηματική νοημοσύνη και παρατηρητικό στοχασμό, κριτική και αυτοκριτική…»
Αναλύει την περιπλάνηση και δίνει αφήγηση της επίμονης «αίσθησης μετάδοσης και ρευστότητας, αισθητικά ανοιχτή και σε συνεχή μετασχηματισμό».

Τα ποιήματα ενσωματώνουν εκφραστικά στρώματα όπως η χρονικότητα, ο αβέβαιος λόγος για λέξεις, τα καυστικά σημάδια του σώματος ή η στείρα κατοχή του θανάτου που σβήνει την ύπαρξη σε μια υστέρηση σκιών.

Η ροή γίνεται μια μαρτυρία, διαφοροποίηση και επιστροφή· ξεδιπλώνει το μεταβλητό.
Τα ποιήματα εκπέμπουν μια ευαισθησία επιρρεπή στη μνήμη, της οποίας το βλέμμα δείχνει το βιωματικό υπόλειμμα.
Σηματοδοτεί βήματα η σκληρή πραγματικότητα του τι Είμαστε: μια ησυχία που περιμένει τον καιρό να κατοικεί στις σκιές. Αλλά η η γραφή δεν απορροφάται από τον εαυτό της.

Συνδέει την αντίληψη και τη σκέψη σε μια γνωστική αναζήτηση που μετατρέπει την αισθητική εργασία σε ένα μοναχικό σταυροδρόμι, σε αυτή τη γεωγραφία της ζωής που περιέχεται μεταξύ του παρελθόντος και του τώρα. Από αυτό το βλέμμα η πραγματικότητα ασχολείται με την πράξη της γραφής ως διαπίστωση ότι προστατεύει τις πτυχώσεις της μνήμης.

Το ποιητικό ταξίδι είναι βουτηγμένο σε εκείνες τις σταγόνες ζωή της μοναξιάς. Η αντίληψη ανανεώνει μορφές, αισθήσεις που παραμένουν ενσωματωμένες στο συναισθηματικό απόθεμα.

Διατηρεί ανοιχτό ένα δημιουργικό μονοπάτι που χαρακτηρίζεται από μια εκλεκτική προοπτική.

Ο πλουραλισμός και η ποικιλομορφία της καθιστούν τη ποιήτρια ένα από τα αναφερόμενα λογοτεχνικά ονόματα της εποχή μας.

Σε αυτό το κοινό μονοπάτι οι μέρες ταξιδεύουν στην τελευταία ακτή. φωτίζουν τον τελικό προορισμό. Ο αποχαιρετισμός που διαμορφώνει τον χωρισμό φτάνει οριστικό και το πυκνό κρύο της μοναξιάς. Οι λέξεις τώρα μοιάζουν με απύθμενη και ανούσια κενότητα.

Η διέλευση του χρόνου ο ορίζοντας της αλήθειας και της ομορφιάς, η εκφραστική γυμνότητα ως αντανάκλαση μιας σκέψης που εκδηλώνει το ύψος του πνεύματος και την ανάγκη να συσχετιστεί το συμμορφούμενο πνεύμα, αυτή η απαραίτητη αγκαλιά, χωρίς διχόνοια, μεταξύ συνείδησης και λόγου.