Είναι ένα ταξίδι στην ουσία, προσωπικό και έντονο, που μας αφήνει μνήμη και ποίηση, ένα ταξίδι Εσωτερικό από τον λόγο που διακηρύσσει τη μεταμορφωτική του δύναμη, το φως του, τον ουρανό του.

Οι συμμαχίες της μεταβατικής κατάστασης, το υποκείμενο αναζητά ρίζα στο έδαφος των συναισθημάτων, ένας χώρος που γίνεται δυνατότητα και εκπλήρωση, ως απάντηση στην παροδικότητα της ύπαρξης. Ο καρδιακός παλμός είναι εφέλκυση Και το τραγούδι, παλλόμενο και αντηχώντας, αρθρώνεται ως ένα βαθύ κέντρο που συγκολλά εμπειρίες και πεπρωμένο.

Ο λόγος για την ποιητική συλλογή της κ. Μαρίας Βούλγαρη “άρωμα ginger” από την Άνεμος Εκδοτική.

Η ψηλαφητή κίνηση του ποιήματος, η απόσταση που συμφωνείται ανάμεσα στην έκπληξη και την αναζήτηση που ανοίγει ανοιχτά παράθυρα ενδιαφέροντος: το σταθερό βήμα της πρωτοτυπίας, της αγνότητας ιδεολογικό του κειμένου που υπόκειται μόνο στην ανακάλυψη της ομορφιάς, και τη φιλοξενία λέξεων για την υποδοχή ερημώσεων και ονείρων.

Η γραφίδα της ποιήτριας δείχνει επίσης την επίσημη δέσμευση που αρθρώνεται μέσω ενός μοτίβου λεκτικής έκφρασης γεμάτη εικόνες που πλέκουν ονειρικά οράματα και Ευφάνταστες λάμψεις για να συνδέσουν τη σκέψη και τη συναισθηματική αίσθηση.

Τα ποιήματα διατηρούν ένα παχύ στρώμα αντανακλαστικής χροιάς. Η ροή σβήνει τη φωτιά και υποβάλλει κάθε ταυτότητα σε μια σκληρή διαδικασία απογύμνωσης που αφήνει στο βλέμμα το διάχυτο φως του σούρουπου. Το δέρμα των χεριών αποκτά ένα ορισμένο άγγιγμα αποτυχίας και αίσθησης ότι όλα αναγκάζουν να συνδυάσουν ένα συνεχές “θυμάμαι”. Οι λέξεις πιστοποιούν, σαν να αμφισβητούν την πραγματική ύλη της τέφρας, άστατη φύση. προστίθενται σε ένα έργο μονιμότητας.

Υπάρχει μια νέα λάμψη, μια βεβαιότητα ότι υπερβαίνει το παροδικό, μια προσπάθεια να βρεθεί η λέξη ξαναγεννημένη στο παρασκήνιο της σιωπής.

Η αισθητική ιδεολογία της ποιήτριας υπενθυμίζει μια συσσώρευση ιδεών που ανοίγει τα μάτια για να δούμε ότι όλα είναι ποίηση. Ότι πέρα από το δυσκίνητο που υπαγορεύει ο παραδοσιακός κανόνας υπάρχει μια κοινή γλώσσα, ένας εμβρυϊκός σπόρος που ενσωματώνει μια πυκνής ακτινογραφίας συναισθήματα, που κάνουν το κείμενο ένα αυτοσχέδιο χορικό, ένα τζαζ κομμάτι, μια πληθυντική συνάντηση στην οποία παραμένει η αθωότητα του στίχου.