Τα νέα έργα μιλούν ψιθυριστά, καθώς ωριμάζουν οι σπόροι και οι καρποί.

Ο χρόνος κρατά τον ασθενή ξύπνιο στη διερευνητική εργασία για να φωτίσει ταυτότητες, πλοκές και χαρακτήρες που ανασυνθέτουν πιστά τις κοινωνικές μας σχέσεις. Σε αυτά, η μοναξιά περπατά μέσα στην ενδοσκοπική, ελεγειακή και οικεία πρόταση της ποίησης.

Κοντά στη θάλασσα όλα σβήνονται, εκτός από τη σπασμένη σιωπή και το συναισθηματική επίδραση του στοχασμού.

Ο λόγος για την ποιητική συλλογή της κυρίας Έλλης Λάγιου “Ψυχής Πνοή” από τις Εκδόσεις Κούρος.

                                  ღೋƸ̵̡🌺Ӝ̵̨̄🌺Ʒღೋ

Η γραφή διευκρινίζει. Είναι ένας τρόπος αίσθησης ότι η ποίηση απελευθερώνεται από τον χρόνο και φωτίζει τη ροή του με θεραπευτικές αποχρώσεις.

Το ελάχιστο μονοπάτι της καθημερινότητας επεκτείνεται σταδιακά. Δείχνει μια πλοκή που ξεδιπλώνεται στην οποία ενσωματώνονται οι λάμψεις της εμπειρίας και η αλληλέγγυα μνήμη της συνύπαρξης στην ειλικρίνεια της λέξης.

Το να υπάρχεις σημαίνει να κατοικείς σε ένα μακρύ όνειρο στο οποίο τα πάντα καλύπτονται με στρώματα λήθης. Αλλά η γη, ο θάνατος και οι λέξεις που διαμορφώνουν το ποίημα είναι αληθινές. Το να υποθέσουμε τον προορισμό είναι να συνεχίσουμε να περπατάμε, ακόμη και αγνοώντας το τέλος της διαδρομής.

Το γράψιμο χρειάζεται έναν λόγο ύπαρξης, έναν λόγο για να εξοριστεί στη σιωπή. Σηκώνεται για να ανοίξει τα μάτια του σε αυτό που συμβαίνει έξω, να ανακαλύψει γιατί η άνοιξη ήταν απογοητευμένη, να κάνει αυτές τις κυκλικές ερωτήσεις που περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό τους και κρατούν αιχμάλωτα τα αινίγματα.

Ο ποιητής από τη φύση του είναι αναγκάζεται να είναι πάντα σολίστ για να ξεπεράσει την ηχώ και την κοινωνικότητα. Αλλά η φωνή δεν είναι σταθερή και διαμορφώνεται με την πάροδο του χρόνου. Προσωπικά απρόοπτα Βουβώνουν και η εμπειρία της ηλικίας προωθεί άλλους τρόπους προσέγγισης του ποιήματος. Νομίζω ότι ο τρόπος γραφής μου είναι κοντά στον εικονιστικό ρεαλισμό. Μου αρέσει που τα ποιήματα είναι επικοινωνιακά, εμπιστευτικά και μακριά από οποιοδήποτε μπέρδεμα και που προσαρμόζουν την πορεία τους σε ένα αποφασιστικό, δυνατό τέλος, με το ακρίβεια του αφορισμού.

Το «εμείς» σχηματίζει μια στενή και πλουραλιστική αφήγηση που εκτείνεται υποχρεώσεις και δεσμεύσεις. Η σύγχρονη κοινωνία είναι γεμάτη ρωγμές. Η επισκευή είναι δουλειά όλων. Ποτέ δεν πίστεψα στην ποίηση ως ένα απλό παιχνίδι λεκτικό, χωρίς σύνδεση με την πραγματικότητα. Οι πιο προφανείς ατέλειες μας αναγκάζουν να κοιτάξει έξω από τα παράθυρα μιας κριτικής ποίησης, να βάλει τα χέρια του στην αλληλεγγύη και την ελπίδα. Από αυτή την πεποίθηση της αναζήτησης σημείων φωτός, η θέληση του ποιήματος, η αποφασιστικότητά του να κάνει τις λέξεις πιο κατοικήσιμες.

Η εμπειρία ζωής του ποιητή είναι υπόστρωμα. Τα ποιήματα αντανακλούν τις διαβρωμένες προσδοκίες του εαυτού, την πορεία του προς το ηλιοβασίλεμα, ενώ το φως αραιώνει και παραμορφώνει το μονοπάτι προς το τίποτα.

Στην άσκηση της κριτικής δεν υπάρχουν δόγματα. Μόνο αποχρώσεις εκτίμησης.

Ο άνθρωπος αισθάνεται ότι είναι ένα κεντρικό μέρος της Φύσης και πλάσμα που δημιουργήθηκε από μια ανώτερη βούληση. Από αυτό το συναίσθημα επαφής που σηματοδοτεί την αντανακλαστική πρόταση του ατομικού όντος, βρίσκουμε στην υπαρξιακή τροχιά διαφορετικές στιγμές που καθορίζουν ένα ρεύμα μυστικής-ασκητικής εμπειρίας. Η συνείδηση σταδιακά εξαγνίζεται, απελευθερώνεται από την πάθη, να εισέλθει σε ένα φωτεινό μονοπάτι που φέρνει το θείο πιο κοντά. Όλα έχουν να κάνουν να επιδιώκουν την τελειότητα με ανοιχτή ευαισθησία, βασισμένη στη διαίσθηση και Το συναίσθημα ως αρχέγονες διαθέσεις.

Μια κίνηση φωτός ανατέλλει που δίνει συντεταγμένες στη ροή της σκέψης και στη ροή της σκέψης. ελεύθερη πτήση συναισθημάτων, η οποία πρέπει να δείχνει αναλαμπές φρεσκάδας και Η δύναμη του αυθορμητισμού.

Ο πυκνός αντανακλαστικός λόγος γίνεται αναζήτηση, υποθέτει ότι η η πρόοδος είναι μια δοκιμή και ένα λάθος, όχι μια ευθεία και προβλέψιμη γραμμή. Είναι απαραίτητο να ανακαλύψετε μεταξύ των ερείπια του εαυτού, τα πολύτιμα στρώματα που επιβιώνουν από το ενδεχόμενο. Από εκεί η γραφή γεννιέται ως έκφραση πτυχών και εσωτερικών κινήσεων, η οποία συνδέει με άλλες διαδρομές της λυρικής κληρονομιάς.

Το να προσθέτεις λέξεις σημαίνει να κατασκευάζεις εννοιολογικά θεμέλια, να αντιπαραθέτεις ψηφίδες, για την τροποποίηση εννοιών και ελλείψεων. Αλλά επίσης υποθέστε ότι κάθε η εμπειρία είναι μερική, βασίζεται σε μια γωνία υποκειμενικότητας που έχει άλλες απαρατήρητες γωνίες, προσδοκίες μιας διαισθητικής αποκάλυψης, όπως εκείνες τις φανταστικές αρχιτεκτονικές που κοιμούνται στο υποσυνείδητο και που συχνά είμαστε ανίκανοι να αποκρυπτογραφήσουμε, ανεξάρτητα από το πόσο αποκαλύπτονται στον ακμάζοντα ονειρισμό της μνήμης.

Η ποιήτρια κυρία Έλλη Λάγιου κατασκευάζει το ποίημα με εμφανείς αλλαγές ρυθμού, αλλά σχεδόν πάντα με τη γλώσσα ως βλαστικό πυρήνα κάθε θραύσματος. Ενίοτε το κείμενο καταφεύγει στον διεσταλμένο στίχο της ποιητικής πεζογραφίας έτσι ώστε η σύνθεση να γίνεται ένας τόνος κοινωνικής καταγγελίας. Η λέξη γίνεται αλληλεγγύη απέναντι στην αδικία, φέρνει στο φως ιδεολογίες ή διαρκείς κοινωνικές αδικίες, διευθετήσεις ανισότητας και στέρησης, της εξοργιστικής μυρωδιάς της θλίψης. Άλλες φορές καταφεύγει στους αόριστους στίχους που Βασίζονται στη δύναμη των εκπληκτικών συνειρμών για να περάσουν μέσα από το περιβάλλοντα οικειότητας, αυτή η δεξαμενή σιωπά στο χρόνο όπου βρίσκεται ο εαυτός Αναζητά τον εαυτό του, σαν έναν άπιαστο και βαθύ κόσμο, φτιαγμένο από φως και απουσία.

Εξαιρετική ποιητική συλλογή

Συγχαρητήρια.