Η ύπαρξη προϋποθέτει εμπιστοσύνη στον καρτεσιανό ορθολογισμό του χάους.
Η ύπαρξη στην καθημερινή ζωή γίνεται ίζημα προβληματισμού και γνώσης. Η φωνή περιστρέφει τη σκέψη για να συλλάβει συναισθήματα και μνήμες με την εμπιστευτική αποτελεσματικότητα μιας εικονιστικής γλώσσας και ρεαλιστικής, ικανή να φωτίζει τις ζώνες του συναισθηματικού.
Ο λόγος για την εξαιρετική ποιητική συλλογή «Ενδόμυχοι ψίθυροι» της
κ. Δέσποινας Marquardt Αναστασιάδου από τις Εκδόσεις: Αποστακτήριο.
Οι στίχοι αγγίζουν ανυπόμονα αυτό που είναι κοντά, ακούνε τη ροή της συνείδησης και ορίζουν μια ευαισθησία που συχνά διερευνά τις πλοκές του λαβυρίνθου σκεπτόμενου εαυτού, αλλά που κάνει την αβεβαιότητα λόγο, τον επιδερμικό θόρυβο που προσκολλάται χωρίς παύση στη χρονολογία της μνήμης.
Η μοναξιά ως ίχνη κούρασης και απουσίας παραμένουν στο βλέμμα. Ποιος παρατηρεί, Στοχάζεται και ταξιδεύει μέσα από μια οικεία προσωπική ιστορία. Ξέρει ότι οι στίχοι γεννιούνται όταν η ζεστασιά της σιωπής, είναι η θεραπεία και η ανάγκη για φυγή, ένας τρόπος επιβίωσης. Είναι επίσης το σταθερό αποτύπωμα εκείνων που δεν είναι εδώ, εκείνων που άνοιξαν το μάτια και χέρια για να μοιραστούν τη συγκίνηση της αγκαλιάς ή να σπείρουν τη γη γόνιμο των συναισθημάτων.
Η ακινησία των ωρών δείχνουν με εμπιστευτική φωνή ένα λυρικό θέμα στη βαρύτητα της λέξης. Το γαλήνιο βλέμμα του ποιήματος έχει δημιουργήσει μια δική του γλώσσα, μια διατύπωση που μιλάει αόρατα για το χώρο του φωτός που φωτίζει τη μνήμη.
Η διαδικασία της σύνθεσης της ποίησης προσθέτει μια σωστή διαδοχή συνηθειών. Εξομαλύνει την αιχμή της απάρνησης.
Η ποίηση της κυρίας Δέσποινας Marquardt Αναστασιάδου είναι ένα παράθυρο που επιτρέπει στην εξορία, τη χαρούμενη αναδρομή στο παρελθόν, αναζητώντας γλώσσες σαφήνειας και διαφάνειας, λάμψεις “Πάθος και ομορφιά”.
Το γεγονός της ζωής διατηρεί μια συνεχή μάθηση που αναλαμβάνει χώρους ωριμότητας, εκείνη τη στιγμή της αποδοχής του πεπρωμένου κάποιου, της παράδοσης του εαυτού του στο δικό του πεπρωμένο. Φανταστείτε τις σωστές πινελιές, αυτό το ίχνος των χρυσών αντανακλάσεων.
Η αντανακλαστική οικειότητα της ποιήτριας δίνει εμπειρίες που μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε τη συναισθηματική αρχαιολογία της ποίησης “όπου όλα φωτίζουν και είναι ένα σημάδι, ακόμα κι αν δεν το γνωρίζουμε, ακόμα κι αν δεν μπορούμε να το αναγνωρίσουμε.
Υπαρξιακή ποίηση, βαθιά δομημένη με βατότητα λόγου.
Το χαρακτηριστικό γνώρισμα της ποίησης της δημιουργού είναι ότι έχει, από την άμεση και βιωματική ουσία του, ένα είδος ικανότητας να αγγίζει το συναισθήματα των άλλων.
Ένα σταθερό, αδιάκοπο ταξίδι που μιλάει στο σιωπή των δεσμών μεταξύ υπαρξιακής ύλης και γλώσσας, δείχνει μια σημαντική αναζήτηση για διαγραμμένα ονόματα, μνήμες και φανταστικές πιστώσεις που ταξίδεψαν στο δρόμο προς την αμνησία. Από τη σχετική ερευνητική παρατήρηση, η ζωή που δαπανάται κατοικεί από μια ατομικότητα που βγαίνει μέχρι σήμερα. Δηλώνει πειστική επιχειρήματα της λέξης για να δώσει μελάνι και χαρτί στην επίκληση, έτσι ώστε το χαμένο αποκτά χρονολογία και νόημα.
Εξαιρετική ποιητική συλλογή.
Συγχαρητήρια.